मैले तीन वर्षको प्रयासमा ‘पर्पला’ उपन्यास तयार पारेको हुँ । ०७० बैशाखमा पहिलो कृतिका रुपमा ‘च्याट गर्ल’ कथासंग्रह निकालेपछि अब उपन्यास लेख्छु भनेर नयाँ किताबमा हात हालेको थिएँ । केही पाना लेख्न पनि थालिसकेको थिएँ ।
तर, बीचैमा एक जना पात्र मेरो सम्पर्कमा आए । उनैले ‘पर्पला’ लेख्न उक्साएपछि लेखिरहेको उपन्यास थाती राखेँ । उनी पर्पलाभित्रको दिव्य भन्ने पात्र हुन् ।
दोस्रो पुस्तकको सकस
पहिलो पुस्तकले एक किसिमको प्रशंसा पाएपछि दोस्रो पुस्तकमा काम गर्दा निकै दबाव महसुस हुँदो रहेछ । ‘च्याट गर्ल’ निकाल्दा थोरै संख्यामा भए पनि गुणात्मक हिसाबले राम्रा प्रतिक्रिया आएका थिए । त्यसो हुनाले यो उपन्यास लेख्न बस्दा लागिरहन्थ्यो, कथासंग्रह मन पराउने पाठकलाई अब यो उपन्यास मन पर्ला कि नपर्ला, मार्मिक लाग्ला कि नलाग्ला ! किनभने दोस्रो पुस्तकमा पाठकको अपेक्षा अझ बढी हुन्छ ।
कथासंग्रहमा मैले त्यस्तो शैली प्रयोग गरेको थिएँ, जुन म आफैंसँग नजिक थियो । अर्थात् कथाहरुभित्र आफैं पनि पात्र भएकाले मनदेखि नजिक भएर लेखेको थिएँ । तर, ‘पर्पला’ लेख्दा मैले अरु पात्रहरुलाई जोड्ने, उनीहरुको मनोभाव महसुस गर्ने र तिनलाई संयोजन गर्नुपर्ने प्राविधिक पाटोहरु थिए ।
त्यस हिसाबले मनभन्दा पनि दिमाग बढी खेलाउनुपर्ने भयो । पात्रको विकासक्रम, चरित्रचित्रण लगायत कुरा पहिले दिमागमा पसाउने अनि मनमा डुबाउने गरियो । अर्को कुरा, अहिले हाम्रो साहित्यमा लेखिँदै गरेका आख्यानको ट्रेन्डभन्दा फरक कुरा लेखूँ भन्ने हरेक लेखकलाई हुन्छ । अहिले नेपालमा हप्ता–महिना दिनमा उपन्यासहरु आइरहेको अवस्था छ । तिनमा शैली, प्रस्तुति लगभग एकै खालको पाइए पनि कतिपयले केही फरक पनि लेखेका छन् ।
यो भीडमा मैले कथा कसरी नयाँ तरिकाले भन्ने भनेर निकै मिहिनेत गर्नुप¥यो । पढ्दै जाँदा पाठकलाई आख्यानको रस पनि दिने र समाजलाई गुदी पनि दिने भनेर काम गरेँ ।
यी सबै कुराले दोस्रो पुस्तक लेख्दा चुनौती महसुस हुँदो रहेछ ।
